Technika: rzut, podanie, chwyt

RZUT Z BIEGU

Pozycja wyjściowa – zawodnik biegnie w kierunku piłki, ramiona wyciągnięte w jej kierunku, dłonie chwytają piłkę.

Wyrzut – po chwycie piłki ramiona uginają się. Piłkę przenosimy do góry w kierunku kosza. Kontakt piłki z rękami musi być jak najdłuższy. Piłkę wypuszczamy w ostatnim momencie, gdy jest najbliżej kosza. Noga, z której z której zawodnik się nie wybija (wymachowa), poprzez wypchnięcie kolana do góry pomaga w osiągnięciu wysokości. Przy rzucie z biegu można wykonywać tylko jeden krok z piłką.

Pozycja końcowa – ramiona całkowicie wyprostowane uniesione wysoko do góry, palce skierowane na kosz wskazują kierunek lotu piłki. Rzucający kończy rzut lądując na nodze, z której się nie wybijał, lub na obydwu nogach.

Najczęstsze błędy

• rzucający nie zgina ramion podczas chwytu piłki
• błąd kroków
• kolano nogi wymachowej nie uniesione na odpowiednią wysokość, brak uzyskania odpowiedniej wysokości
• brak wytracania prędkości, ciało ma zbyt duży ruch postępowy, przez co piłka nie trafia do kosza

RZUT W POZYCJI DYNAMICZNEJ

W opisie anglojęzycznym wskazuje się na daleki dystans, jednak niemniej istotnym jest fakt ciągłego ruchu zawodników. Dobrze broniony zawodnik w ataku musi często zmieniać kierunek biegu i jego tempo aby uwolnić się od przeciwnika. Otrzymując podanie może wykonywać ruch do tyłu lub do boku. Typowym dla tego typu rzutów jest „rzut z odejścia”.

Rzut z odejścia

Pozycja wyjściowa – zawodnik biegnie do przodu, w pewnym momencie zatrzymuje się i robi skręt w prawo pod kątem prostym lub ostrym. Dalej biegnie bokiem, lewa noga zachodzi za prawą (przekładanka).

Rzut – najpierw stawiamy nogę lewą i w momencie chwytu piłki robimy przeskok i lądowanie na nodze lewej. Całe ciało ustawiamy przodem do kosza. Następnie stawiamy nogę prawą po skosie do tyłu. Prawa noga jest nogą odskoczną, a lewa utrzymuje równowagę (balansująca). Ramiona po chwycie piłki uginają się, przenosząc piłkę na wysokość barków. Następnie prostujemy ramiona w górę w skos, wyrzucając piłkę.

Pozycja końcowa – ramiona skierowane w górę, w skos, dłonie ułożone grzbietowo wskazują kierunek lotu piłki. Po odbiciu z nogi zewnętrznej lądujemy na tę nogę., natychmiast dostawiając drugą (dopuszczalne jest lądowanie na obydwie nogi).

Najczęstsze błędy

• odejście odbywa się pod złym kątem
• odejście nie jest skoordynowane z podaniem piłki
• ostatni krok jest za krótki, prędkość nie została zmniejszona, następuje zachwianie równowagi
• nie jest zachowane prawidłowe ustawienie ciała na wprost kosza (stopy nie są zwrócone w kierunku kosza)

Uwaga
Rzut z pozycji dynamicznej coraz częściej kończony jest rzutem sprzed czoła. Wynika to z faktu że w grze na wysokim poziomie i przy dobrej obronie, nie ma czasu na długie przygotowanie rzutu sprzed klatki piersiowej.

RZUT W POZYCJI STABILNEJ

W wersji angielskojęzycznej rzut ten opisuje się jako „short distance shot” jednak z uwagi na fakt iż wykonywany jest z różnej odległości od kosza, przyjmujemy tutaj że jest to rzut z pozycji stabilnej. Taki termin lepiej opisuje ruch zawodnika przed i w trakcie jego wykonywania. Często przypisywanie temu rzutowi krótkiego dystansu związane jest z tym, że im dalej od kosza znajduje się zawodnik wykonujący rzut, tym trudniej mu go wykonać w stabilnej pozycji – coraz większe znaczenie ma praca nóg.

Można wyróżnić w szczególności dwa rodzaje rzutów możliwych do wykonania w pozycji stabilnej:

A. Rzut z klatki piersiowej

Pozycja wyjściowa – stopy delikatnie rozstawione, kolana lekko ugięte, tułów pochylony lekko do przodu. Zawodnik trzyma piłkę na wysokości klatki piersiowej, kciuki ułożone za piłką, palce rozszerzone na piłce, kciuki tworzą trójkąt, ramiona ugięte, łokcie blisko tułowia. Zawodnik patrzy w kierunku kosza.
Wyrzut piłki – z wysokości piersi: rzucający prostuje ramiona w górę w skos oddalając piłkę od siebie. Wyrzut następuje poprzez wyprost nóg w stawach skokowych, kolanowych i biodrowych, aż do momentu kiedy piłka znajdzie się na wysokości twarzy. Rzucający wypuszcza piłkę, kiedy prawie wyprostowane ramiona znajdują się nad jego głową.
Pozycja końcowa – stopy nie dotykają podłoża, ciało jest wyprostowane, ramiona wyprostowane, uniesione w górę, w skos, wskazują kierunek lotu piłki, dłonie ułożone grzbietowo. Piłka osiąga najwyższą wysokość w odległości 2/3 od kosza.

Najczęstsze błędy

• palce złączone kciukami
• nakładanie rąk na piłkę z góry
• zbyt niski lot piłki
• za szeroko rozstawione łokcie
• brak wstecznej rotacji piłki
• zachwiana równowaga, rzut asymetryczny
• brak pracy nóg przy wyrzucie
• po wyrzucie piłki przesuwanie się do przodu

B. Rzut sprzed czoła

Ten rodzaj rzutu polega na tym, że zawodnik chwytając podawaną piłkę na wysokości czoła, wykonuje nieznaczny ruch w łokciach a siła rzutu głównie pochodzi z dynamicznego ruchu nadgarstków, które obracają się na zewnątrz.
Ta technika rzutu jest tym częściej stosowana im bliżej kosza znajduje się zawodnik wykonujący rzut.

RZUT KARNY

Rzut który jest wykonany bez obrońcy po zatrzymaniu gry w wyniku przewinienia od pewnego czasu zgodnie z przepisami gry musi być wykonywany przez zawodnika na którym dokonano przewinienia, dlatego można go również nazwać „rzutem osobistym”.

Pozycja wyjściowa:
– stopy w lekkim wykroku, ciężar ciała na nodze wykrocznej, kolana lekko ugięte
– piłka powyżej bioder, trzymana na lekko ugiętych ramionach
– palce mocno rozstawione, trzymają piłkę od dołu, kciuki na zewnątrz, ramiona ugięte.
Wyrzut:
– ramiona unoszone płynnym ruchem w górę
– wybijamy się z nogi wykrocznej lekko w przód i w górę
– noga wymachowa pomaga w nabraniu wysokości
Pozycja końcowa:
– piłkę wypuszczamy z rąk w jak najwyższym punkcie
– ramiona wyprostowane, wskazują tor lotu piłki
– lądujemy na nodze przeciwnej.

Najczęstsze błędy

• noga wymachowa nie pomaga w nabraniu wysokości
• zbyt wczesny i niski wyrzut piłki
• brak zmniejszenia odległości do kosza przy wyrzucie piłki
• po rzucie lądowanie na nodze wybijającej
• brak pełnego wyprostu ramion w momencie wyrzutu piłki
• w momencie rozpoczęcia rzutu piłka trzymana w wyprostowanych ramionach.

(RZUT) WOLNY

„Rzut wolny” w korfballu jest w rzeczywistości wznowieniem gry przy zachowaniu określonych warunków, w szczególności ściśle określonego miejsca jego wykonywania oraz określonej odległości zawodnika podającego. W języku angielskim to „free pass” więc w dosłownym tłumaczeniu jest to „podanie wolne”, które jednak tylko częściowo oddaje charakter zagrania, bowiem tylko podający podaje bez swojego obrońcy, jednak podanie może zostać przechwycone.

PODANIE JEDNORĄCZ

A. PODANIE GÓRNE

Pozycja wyjściowa – nogi podającego w lekkim wykroku, lewa stopa z przodu, kolana delikatnie ugięte. Piłka leży na dłoni ułożonej w pozycji lekko z tyłu głowy. Ciężar ciała na nodze tylnej.
Wyrzut piłki – podający prostuje ramię do przodu z jednoczesnym przeniesieniem ciężaru ciała na nogę przednią. Palce wypychają piłkę poprzez delikatne ściągnięcie nadgarstka w dół.
Pozycja końcowa – ciężar ciała na przedniej nodze, tułów pochylony do przodu, ramię wyprostowane, dłoń wskazuje kierunek lotu piłki.

Najczęstsze błędy

• złe ułożenie nóg
• ramię podające nie jest dostatecznie wyprostowane
• dłoń przy podaniu znajduje się pod piłką zamiast za nią, przez co piłka szybko traci prędkość
• wyrzut piłki tak jak przy pchnięciu kulą
• lot piłki po łuku, a nie po prostej (taki podanie łatwe jest do przechwycenia przez obronę).

B. PODANIE DOLNE

Stopy lekko w wykroku (lewa do przodu), kolana ugięte, piłka porusza się ruchem okrężnym do tyłu, a następnie do przodu (ręka wyprostowana, palce szeroko rozstawione), piłka opuszcza dłoń w najniższym punkcie w stosunku do podłoża, ciężar ciała zostaje przeniesiony z tylnej nogi na przednią.

PODANIE OBURĄCZ

Pozycja wyjściowa – stopy rozstawione w lekkim wykroku, nogi delikatnie ugięte w kolanach, tułów delikatnie pochylony, ciężar na nodze tylnej. Ramiona ugięte, piłka na wysokości klatki piersiowej, kciuki trzymają piłkę od tyłu, palce szeroko rozstawione.
Podanie – podający wyprostowuje ramiona z jednoczesnym przeniesieniem ciężaru ciała na nogę przednią. Tuż przed całkowitym wyprostowaniem ramion piłka powinna być wypuszczona. Poprzez „skierowanie” nadgarstków w dół piłka osiąga dodatkowe przyspieszenie.
Pozycja końcowa – palce wskazują kierunek lotu piłki, ramiona wyprostowane, dłonie odwrócone grzbietowo do siebie.

Najczęstsze błędy

• podający nie prostuje rąk do końca, przez co podanie nie jest zbyt silne
• podający wypycha piłkę silniej jedną ręką
• podający używa do podania tylko ramion, zamiast całego ciała

CHWYT JEDNORĄCZ

Pozycja wyjściowa – nogi są delikatnie rozszerzone i ugięte, a lewa jest wysunięta do przodu. Tułów delikatnie pochylony do przodu. Chwytający trzyma prawą rękę obok głowy, lekko z przodu, kciuk wysunięty w kierunku głowy, palce rozszerzone. Ciężar ciała na przedniej nodze. Kontakt wzrokowy z piłką.

Chwytanie – po chwycie piłki hamujemy jej prędkość. Ułożenie dłoni musi być takie, aby piłka jej nie wykręcała. Można to osiągnąć poprzez:
– upewnienie się, że piłka ma dobre oparcie do wyhamowania prędkości
– przesunięcie ciężaru ciała na nogę tylną
– odciągnięcie ręki do tyłu i skręcenie prawego ramienia
– lekkie ugięcie ręki
– przesunięcie dłoni zza piłki pod piłkę.

Pozycja końcowa – stopy delikatnie rozszerzone i ugięte. Lewa stopa z przodu. Prawe ramię „skręcone” do wewnątrz, piłka lekko za głową, ciężar ciała na nodze tylnej.

Najczęstsze błędy

• zbyt mały ruch ciała z piłką i niemożliwość wyhamowania prędkości
• nieprzygotowany chwyt piłki (zbyt późne wyciągnięcie ręki, zbyt krótki kontakt z piłką)
• złe ułożenie ręki
• niewłaściwa noga z przodu
• zbyt krótki kontakt z piłką.

CHWYT OBURĄCZ

Pozycja wyjściowa – odbiorca piłki wysuwa ręce w kierunku nadlatującej piłki trzymając „otwarte” dłonie, kciuki wskazują na siebie, dłonie ułożone są równolegle do siebie, palce rozszerzone. Dłonie uformowane tak, jakby obejmowały piłkę. Stopy ustawione w lekkim wykroku. Zawodnik posiada kontakt wzrokowy z piłką.

Chwytanie – po dotknięciu rękoma piłki chwytający szybko ją łapie i zgina ramiona w kierunku swego ciała, w ten sposób hamuje szybkość piłki, przenosząc jednocześnie ciężar ciała z nogi wysuniętej do przodu na nogę ustawioną z tyłu.

Pozycja końcowa – ramiona zgięte, piłka na piersi, kciuki obejmują piłkę od tyłu, palce szeroko ułożone po jej obu stronach.

Najczęstsze błędy

• kciuki nie obejmują piłki z tyłu, więc traci ona główne oparcie i „przelatuje” przez ręce
• chwytający zbyt późno przewiduje otrzymanie piłki, co powoduje zbyt późne wyciągnięcie rąk w jej kierunku, przez co nie może ona utracić prędkości
• po złapaniu piłki ramiona nie są wystarczająco zgięte
• podczas łapania piłki ciało nie pracuje właściwie. Błąd ten zdarza się często wtedy, kiedy lot piłki nie był prawidłowy.