Taktyka

W korfballu w jednej drużynie występują formacja ataku i obrony. Zadaniem formacji ataku jest zdobywanie punktów. Zadaniem formacji obronnej jest zapobieganie zdobywaniu punktów przez drużynę przeciwną. Obrońcy starają się to robić jak najdalej od własnego kosza. Zarówno atakujący, jak i obrońcy wiedzą o tym, że im bliżej kosza, tym łatwiej jest zdobywać punkty. Aby dotrzeć do tej przestrzeni, musi być zgodność i porozumienie w zespole.

Każdy zawodnik ataku powinien zdawać sobie sprawę, jaką ma pełnić funkcję w czasie gry. Podstawowe funkcje to: zbierający, asystent, rzucający. Większość zawodników myśli, że ma za zadanie jedynie zdobywać punkty. Każdy zawodnik powinien znać wszystkie funkcje i umieć grać na każdej pozycji. Nowoczesny korfball w swojej dynamicznej formie zaciera podziały do których przyzwyczaiły nas przez lata systemy 3:1 i 2:2, a coraz większego znaczenia nabierają zbiórki i asysty z dynamicznej pozycji z różnych części boiska.

Niezależnie od przyjętego systemu, zadaniem atakującego zawsze jest takie poruszanie się po boisku, aby uwolnić się od swojego obrońcy. Atakujący może to uczynić poprzez:
– zwolnienie tempa biegu
– gwałtowną zmianę kierunku biegu.

Ćwiczenia, jakie korfballiści wykonują na treningach, powinny być podporządkowane:
– budowie akcji
– zdobywaniu punktów
– obronie.

Budowa akcji 4:0

W celu przygotowania sobie dogodnej pozycji do rzutu rozpoczynamy akcję od systemu 4:0.
Ustawienie 4:0 stosujemy, gdy:

• wprowadzamy piłkę do strefy ataku
• po zbiórce piłki w strefie ataku
• gdy chcemy uporządkować grę
• gdy mamy niskich zawodników.

Co jest ważne przy systemie 4:0

• piłka porusza się w jednym kierunku, a zawodnik w drugim
• każdy zawodnik ustawiony jest w swojej ćwiartce boiska
• każde podanie powinno być na zewnątrz. Należy przygotować sobie pozycję do chwytu piłki, ale w odpowiednim momencie, gdy zawodnik A podaje do D, to C biegnie w kierunku kosza i wybiega na zewnątrz, aby otrzymać piłkę od zawodnika D.
• zwracamy uwagę na tempo biegu, wolniej biegniemy do kosza, szybciej odbiegamy
• wszyscy zawodnicy, a szczególnie posiadający piłkę, muszą zdawać sobie sprawę z tego gdzie jest wolne miejsce.

SYSTEM 3:1

Ustawienie – 1 zawodnik zbierający (Z) i 3 rzucających (R).
Stosujemy wtedy gdy:
1. W drużynie mamy jednego bardzo dobrego zbierającego.
2. Gdy przeciwnik stosuje obronę od frontu.
3. Gdy mamy zawodników dobrze rzucających w ruchu.
Na zbiórce zawsze jest zawodnik, który ma dobry chwyt piłki, jest wysoki i skoczny. Jeżeli rzucający nie mogą wykonać rzutu, to zbierający musi uciekać spod kosza. Rzucający są zawsze pod presją. Nie ma asysty, obrońcy kryją bardzo krótko, rzuty należy wykonywać szybko. Rzut z biegu możliwy np. bezpośrednio po zbiórce.

SYSTEM 1:3 (ODWRÓCONE 3:1)

Odwrotną sytuacją jest sytuacja w której mamy jednego zawodnika, który bardzo dobrze rzuca z daleka w ruchu. Pozostali zawodnicy pracują na tego jednego. Zbierają piłki i rozgrywają, aby rzucający miał dogodną pozycję do wykonywania rzutu. Po 2-3 celnych rzutach z dystansu obrońca tego zawodnika będzie starał się uniemożliwić dalsze wykonywanie tego rodzaju rzutów, przez zbliżenie się na odległość pozycji bronionej do zawodnika rzucającego. Istnieje wtedy szansa wykonania rzutu z biegu. System ten możemy stosować również wtedy, gdy jeden z obrońców jest bardzo słaby.
Przykłady meczowe:

SYSTEM 2:2

System 2:2 w ustawieniu 2-1-1

Ustawienie – pod koszem asystent (A) i zbierający (Z), na górze dwóch rzucających (na wzór litery „Y”).
Przewaga atakujących polega na tym, że jeśli asystent jest w posiadaniu piłki, to może podawać na górę albo do lewego, albo do prawego zawodnika. Obrońcy tych zawodników ustawieni są tyłem do asystenta i nie widzą piłki.
Gdy jeden z zawodników ataku, grający na górze, rzuca z dystansu, drugi próbuje wykonać rzut z biegu.
Ustawienie 2-1-1 możemy stosować np. gdy mamy bardzo dobrego asystenta (potrafiącego odpowiednio wejść na asystę i podać w odpowiednim momencie) oraz zawodników dobrze grających jeden na jednego.
Uwaga! Pod koszem znajduje się asystent i zbierający, natomiast zawodnicy wykonujący rzuty mogą znajdować się w różnych częściach strefy (ma kształt litery „Y”).
Przykłady meczowe:

System 2:2 PIERWOTNY

Coraz rzadziej wykorzystywany jest system gry który kiedyś opisywano jako 2:2 (dlatego tutaj wyróżniany jest jako „pierwotny”), gdy oddzielnym systemem nazywano ustawienie 2-1-1.
System bazował przede wszystkim na specjalizacji zawodników, np. przed meczem trener wyznaczał dwóch zawodników, którzy mają wykorzystywać rzuty i oni nie przyjmowali innych funkcji. Obecne trendy wskazują jednak na wyższość taktyk opartych na wszechstronności zawodników.

„Korfball Dynamic”

Jest to coraz bardziej popularny, nowoczesny sposób gry bazujący na wszechstronności zawodników i wymienności ich pozycji. W korespondencji do wcześniej opisanych systemów gry, „dynamic” nie dezaktualizuje ich (może poza 2:2 pierwotnym), ale sprawia że szczególnie w kontekście gry na międzynarodowym poziomie raczej należy je rozpatrywać jako ogólne sposoby rozgrywania poszczególnych akcji a nie jako plan na wygranie meczu.
Innowacyjny „dynamic korfball” charakteryzuje się szybkim przemieszczaniem się piłki i samych zawodników, których ruchy są wyćwiczone w trakcie licznych treningów w grupie treningowej o powtarzalnym składzie, a decyzje które podejmują są jednak bardzo świadome i skoncentrowane na dochodzeniu do pozycji rzutowych. Tych, w dynamicznym korfballu jest średnio na mecz dużo więcej niż w przypadku meczów których zespoły opierają się tradycyjnych taktykach i tempie budowania akcji które były wystarczające w czasie gdy przepisy gry nie ograniczały czasu na rozegranie akcji.
Od strony zespołu broniącego: korfball dynamiczny prowadzony przez przeciwnika wymaga dużo większego wysiłku i ponadprzeciętnej koncentracji. W tym stylu gry trudniej jest przewidzieć moment asysty, która może pochodzić od każdego z graczy. Konieczna jest także obrona od podania w miejsce tradycyjnej gry 1:1, co przy akcji rozgrywanej niemal równomiernie z każdej strony kosza sprawia że możliwość kontroli pozycji bezpośredniego przeciwnika i lokalizacji piłki jednocześnie jest bardzo utrudniona. Konieczne są jednoczesna intensyfikacja gry obronnej całej czwórki, umiejętność czytania gry na podstawie sytuacji boiskowej a nie wyłącznie jednego atakującego, a w efekcie dobór odpowiedniego ryzyka związanego z odległością od pilnowanego atakującego.